Eg hevði kent meg illa í eina tíð, men so ein dagin varð heilt galið. Tað vildi so illa til, at eg fall í óvit og datt. Í fallinum skar eg meg nakað illa.
Lukkutíð var fólk hjá og sjúkrabilur flutti meg á sjúkrahúsið beinan vegin. Tá eg aftur visti til mín, var eg tær beru pentur. Eg hevði mist heilt fitt av blóði, so eg mátti fáa nakað úr blóðbankanum.
Tað góða í tí ringa var, at orsøkin til óhappið eisini varð viðgjørt og longu nú, eri eg nógv frægari.
Eftir siti eg undrandi um øll, ið eiga sín lut í at eg vann upp land. Eg kann ikki annað enn takka fyri.
–Mortan Svabo Sivertsen
